Vandaag bij Koens huis de laatste (?) keer weer wat spullen gehaald. Mijn fiets, die hij twee maanden geleden had gekregen. De knuffelpanda die er nog stond van Mark.
Zijn agenda, die bestond uit een whiteboard van een meter waarop ma di wo do vr za zo stond en wat. Gekleurde magneetjes zaten. Een blaadje papier met het adres van de apotheek erop en dingen zoals op de foto op de andere kant.
Het lege nest syndroom kenden we niet. Onze vogels waren wel uitgevlogen, maar hadden hun eigen nesten.
Ons oude nest was af en toe wat flinker gevuld.
Er is nu een leeg nestje, ’t blijft leeg.
Het leegruimen van het huis van je kind. Zijn kleren, soms nog kinderkleren. Verleden, herinneringen. Maar ook toekomst. Zijn aantekeningen, zijn fiets, net van mij gekregen.
Zijn stof, zijn haren in het doucheputje.
Dit was weer een dag met heel veel verdriet….
Het is als een zee. Je waadt erin. De golven slaan steeds tegen je benen aan. Af en toe wat hoger. Dan voel je de kracht, je voelt dat je je even recht moet houden. Soms, op momenten dat je het net niet verwacht, een golf die over je heen slaat, je wegvaagt, je adem beneemt, je snakt er weer naar maar eigenlijk is het wel goed zonder adem.
Vandaag van de universiteit boekje ontvangen waarin docenten en studiegenoten iets hadden geschreven.
Mooi en fijn om te krijgen.
De les die Koen onder onze neus wreef: het gaat niet om een diploma of studiepunten het gaat om wat je leert en meemaakt. Hij heeft geleefd. Rustig, lief maar met het leven als doel.
Wat heet. Het blijft niet te bevatten en we bevatten het dus ook niet.
Vandaag op koen zijn hotmailaccount een vacation reply gezet. Een andere titel kan ik dat ding niet geven, nu ja de ontvanger begrijpt het wel…
Veel terry pratchet…hij was de time machine van h G Wells aan het lezen…een tijdmachine, dat zou wat zijn.