Het lijkt zo lang geleden, het is zo kort. Het verdriet is één cel diep te vinden.

Inmiddels vier kleinkinderen. Drie nichtjes en een neefje. De oudste weet van Koen. Ze snapt er natuurlijk nog niets van ook al weet ze dat Koen dood is. net als Bert, de kat.

Koen zou nu midden in de AI zitten…

We verwachten ons eerste kleinkind. We zijn benieuwd en blij.

Het is zo’n ding dat we weten dat hij\zij nooit z’n lange slungelig en lieve oom Koen zal leren kennen. We zullen vast wel over hem vertellen, ooit…

Kort geleden vierden we Koen z n 26ste. Het was goed samen. Deze week kochten we twee naammokken. Voor mark en voor Tim. Niet een voor Koen.  Koen hing er ook niet bij.

Het leven gaat door Mark, Tim , Sonja….en geen Koen

Er is geen dag zonder verdriet. Ik heb me wel iets gerealiseerd. Verdriet, ook verdriet dat er bijna voortdurend is, hoeft niet te betekenen dat je ongelukkig bent. Momenten en periodes van geluk zijn er ook. Iedere keer als ik mijn kinderen en Sonja omarm voel ik weer geluk. Dat doe ik dus maar zo veel mogelijk…

Dat is prachtig. Plotseling vind je dan bloemen met een Marioboekje….dank je wel.

Geïnspireerd door Escher. Koen was een fan van zijn werk. In samenwerking met Han Lammers, maar uiteindelijk gewoon noest werken van Sonja. Zink vouwen, solderen, vijlen, schuren en polijsten. ik heb ook wat gedaan: een betonnen voetje gegoten.
Rechtsonder op de koperen plaat de avatar van Koen.